Ze zijn het cement van de samenleving: de duizenden mensen die belangeloos het hele jaar door actief zijn in verenigingen en clubs. Vaak opereren ze op de achtergrond, onzichtbaar maar altijd onmisbaar. HALLO Peel en Maas richt haar pijlen op deze vrijwilligers, waarvan elke club, stichting en vereniging er eigenlijk te weinig heeft. Wie zijn deze mensen en waarom zetten ze zich belangeloos in? Deze week vertellen Piet Beek (75) en Hans Strijbos (70), beiden actief als vrijwilliger bij schutterij St. Willibrordus Meijel, over hun taken en motivatie.
Piet Beeks en Hans Strijbos zijn al zo lang ze zich kunnen herinneren vrijwilligers bij schutterij Sint Willibrordus in Meijel. Piet werkte voor zijn pensionering als technicus in varkensstallen in Nederland, België en Duitsland, terwijl Hans zijn eigen dakbedekkingsbedrijf had. Beide mannen waren vastberaden om na hun pensionering niet achter de geraniums te blijven zitten. “We zijn vanzelf in het vrijwilligerswerk gerold”, zegt Hans.
Met de paplepel ingegoten
Het lidmaatschap van de vereniging wordt vaak van generatie op generatie doorgegeven. Piets vader was ook lid van schutterij St. Willibrordus Meijel, dus Piets interesse werd al op jonge leeftijd gewekt. “Dit jaar ben ik al vijftig jaar lid van de schutterij”, vertelt hij. Hans komt ook uit een schutterijfamilie. “Mijn broer, zussen, ouders en opa waren vroeger lid van een andere schutterij in Meijel: schutterij Sint Nicolaas. Ik begon vrijwillig bij die schutterij te werken.” Toen Hans ermee wilde stoppen, werd hij spontaan ingeschreven bij schutterij St. Willibrordus. “Ik werd lid en in een uniform gehesen. Inmiddels ben ik al ongeveer twintig jaar vrijwilliger.” Het hoogtepunt van hun vrijwilligerswerk bij de schutterij was het Oud Limburgs Schuttersfeest (OLS) in 2022. In 2019 won de schutterij in Meijel het Schuttersfeest, maar vanwege de coronatijd werd het evenement uitgesteld.
Bezigheidstherapie
Voor Piet en Hans voelt schutterij St. Willibrordus in Meijel als een tweede thuis. Ze zijn er elke ochtend van 09.00 tot 12.00 uur om te helpen. “We werken onder andere in de tuin, de werkplaats en zorgen ervoor dat de materialen klaar zijn voor evenementen op de schutterij. Als er meer werk is, komen we ‘s middags terug”, zegt Piet. Ze hebben nooit ruzie over wie wat doet. “Piet maait bijvoorbeeld altijd het gras, ik schoffel of hark”, zegt Hans. Ook in het weekend staan de twee vrijwilligers klaar bij de schutterij. “Meestal zijn we op zondagochtend ook op de club aanwezig. Het leukste is om op zondagochtend een biertje te drinken”, grapt Hans. Ze zijn druk bezig als vrijwilligers, maar hebben er geen spijt van. “De hele tijd thuis bij de vrouw zitten, is ook niet goed”, zegt Piet lachend.
Twee handen op een buik
Het vrijwilligerswerk voelt voor Piet en Hans niet als werk, maar eerder als een hobby. Er is geen dag dat ze geen zin hebben om zich in te zetten. “Iemand moet het werk doen”, zegt Piet. Hans en Piet wonen vlak bij elkaar en zijn onafscheidelijk. Ze doen het vrijwilligerswerk het liefst samen. “Als Piet zegt dat hij er morgen niet is, kom ik ook niet”, lacht Hans. Naast de persoonlijke band tussen Piet en Hans is ook de onderlinge band tussen alle vrijwilligers goed. “We zijn allemaal vrienden van elkaar”, stelt Piet. Ze denken er nog lang niet aan om te stoppen als vrijwilligers. “We gaan door als vrijwilliger totdat het niet meer gaat”, zeggen de twee in koor.
Volgens Piet en Hans worden schutterijen over het algemeen kleiner. “In de coronatijd is er weinig georganiseerd, waardoor mensen andere dingen gaan doen. Vervolgens haken ze af wanneer er wel weer activiteiten worden georganiseerd”, legt Piet uit.
Het aantal jeugdleden is ook lager dan het ooit is geweest. Op zaterdag 15 juli kregen ouders en kinderen uit Meijel daarom de mogelijkheid om kennis te maken met schutterij St. Willibrordus. Tijdens de feestelijke opening van de nieuwe outdoor windbuks schietbaan voor de jeugd, konden kinderen op de Schiet & Friet Party zich vermaken met onder andere een windbuks schietwedstrijd, een muziekworkshop met marcheren en er was een springkussen voor de kleinste. “We hopen dat er meer animo komt onder jongeren om lid te worden van de schutterij”, sluiten de vrijwilligers hun verhaal af.
