Jos van Bommel is niet opgegroeid in Helden, maar woont er inmiddels 34 jaar met veel plezier. Hij geniet als pensionado van zijn vrije tijd, hobby’s en vrijwilligerswerk. Daaraan vooraf ging een werkcarrière die hem naar alle uitwegen van Nederland bracht. Jos laat nooit zijn hoofd hangen en ziet overal het positieve van in. Deze week wordt de 72-jarige Heldenaar geplukt.
In Overloon stond de wieg van Jos. Hij groeide op in een groot gezin, maar moest op zijn 6e al afscheid nemen van zijn moeder. Hij werd door zijn oudste zus opgevoed, terwijl zijn vader de boterhammen voor het gezin verdiende. “Mijn vader heeft in zijn leven alleen maar gewerkt. Hij runde een schoenenzaak aan huis. Door de oorlog is ons huis en dus ook de zaak verwoest. Ik ben zelf in een noodwoning geboren. Ondanks dat ben ik optimistisch van aard en zie in alles leuke momenten. Ik ben goed door mijn zus opgevangen en heb een leuke jeugd gehad.”
Blik verruimen
Het was zijn leraar die Jos motiveerde om het beste uit zichzelf te halen. Hij stapte naar Jos’ vader om Jos aan te moedigen om op kamers in Venlo te gaan wonen. “Ik ging eerst naar de MTS in Nijmegen. Toen ik 18 was, begon ik in Venlo aan de HTS. Daar ontmoette ik uiteindelijk ook mijn vrouw”, blikt Jos terug. Aan die ontmoeting zit volgens Jos een komisch tintje. “Met onze vriendengroep spraken we tijdens carnaval voor de grap de hele dag Duits, dus ook tegen Marlies. Toen ik haar later in de sociëteit tegenkwam, kwam ze er pas achter dat ik helemaal geen Duitser was”, vertelt Jos lachend.
De vonk sloeg toch over en het stel ging samenwonen in Venlo. Na het afronden van zijn technische studie was het moeilijk om een baan te vinden. “In mijn carrière heb ik van alles meegemaakt. In 1976 kreeg ik een baan in Haarlem bij een ingenieursbureau, maar dat was niet de baan die bij me paste, omdat ik veel achter mijn bureau zat. In de grafische industrie vond ik uiteindelijk een baan die ons naar pioniersstad Lelystad leidde. Haarlem was te duur om een huis te kopen en daarom verruimden we onze blik. In Lelystad hebben we elf jaar met veel plezier gewoond. Daar zijn ook onze twee kinderen geboren en is een vriendengroep ontstaan, waar we nog altijd contact mee hebben.”
Droombaan
Uiteindelijk bleek de baan in Haarlem niet toekomstbestendig. Het gezin verruilde Lelystad voor Helden, de plek waar Jos en Marlies zich nog altijd thuis voelen. “Via mijn schoonmoeder, die in Venlo woonde, kwam een vacature bij Unisign in Panningen op mijn pad. Dat was een baan op maat, die alle facetten van mijn leven aansneed. Het was mijn droombaan. Ik had ook geen moeite om weer te verhuizen, ik hield van variatie en was niet gebonden aan een streek.” Die behoefte aan variatie heeft Jos nu nog steeds, maar dan in bezigheden in zijn vrije tijd. Door een reorganisatie bij Unisign kwam Jos op straat te staan, maar na nog wat andere banen te hebben gehad, kwam het Lazaristen klooster in Panningen wel op zijn pad. “In eerste instantie begon ik daar met vrijwilligerswerk zoals het opruimen van oud papier en kamers en het opknappen van de tuin, later werd dit mijn baan tot aan mijn pensioen. Het leven kan mooi lopen. Mijn vrouw vraagt me wel eens of ik in het klooster woon, omdat er ik vaak ben”, vertelt Jos met een glimlach.
Toch is het geloof niet de reden om te werken voor het klooster. “Vroeger werden wij streng katholiek opgevoed, maar met het geloof heb ik zelf weinig. De rituelen van het geloof vind ik wel mooi. Ik heb een diepe bewondering voor St. Vincent Depaul en geloof erin om je naasten te helpen en dat is ook kenmerkend voor St. Vincent Depaul.”
Grootste passie
Naast dat Jos regelmatig te vinden is in het klooster, geniet hij ook van tuinieren, wandelen en fietsen en het repareren van apparaten. Zijn grootste hobby is echter muziek. Jaren zong hij in de zanggroep To Be Continued. “Ik ben geboren met een spraakgebrek, maar wanneer ik zing heb ik daar geen last van”, legt Jos uit. Muziek maken zit al sinds jonge leeftijd in het systeem van Jos. In zijn studententijd speelde hij in een joekskapel in Venlo en in Lelystad speelde hij trombone in een jazzband. “Daarnaast kan ik piano en gitaar spelen. Het bespelen van dat laatste instrument heb ik mezelf aangeleerd.”
Levensgenieter
Wegens een afname van leden stopte de Heldense zanggroep en benutte Jos drie jaar lang zijn zangkunsten niet. Sinds een half jaar laat hij weer van zich horen in de zangvereniging gevonden van Heythuysen. “In Helden zongen we close harmony, in Heythuysen is het vooral klassieke Bachmuziek. Ik hou van alle soorten muziek. Zelf omschrijf ik me als een echte levensgenieter en een rijk mens. Ik vind eigenlijk alles in het leven leuk.”
