Eind juli van dit jaar beleefde hij, na maar liefst vijftig jaar trouwe dienst, zijn laatste werkdag bij bakkerijmachineproductiebedrijf WP-Haton in Panningen. Daarnaast bezit deze sportfanaat ook een gouden keeltje en heeft hij vroeger aardig wat carnavalsseizoenen kleur gegeven. Al zijn hele leven woont hij in Beringe, waarvan een zeer lange tijd samen met vrouw Jacqueline. Deze week wordt Staf Martens (66) geplukt.
In een gezin van acht kinderen groeide Staf op aan de Peelstraat in Beringe. “Ik ben een echte Beringse. Ik ben er geboren en getogen en nog altijd woon ik hier met veel plezier”, vertelt Staf. Als vijfjarige was hij vaak buiten te vinden. “We woonden tegenover het voetbalveld, dus het valt wel te raden wat ik buiten ging doen”, vertelt hij lachend. De kleine Staf bleek redelijk wat talent te hebben, want hij schopte het tot het eerste elftal.
Een voetballende keeper
Vaak worden de wat minder getalenteerede voetballers tussen de doelpalen gezet. Dat lag bij Staf toch even iets anders. “Ik kon goed voetballen, maar ook goed keepen. Bij gebrek aan een keeper duwden ze me dus de goal in”, vertelt hij lachend. Zodoende belandde Staf vaker en vaker in het doel en werkte hij zich zelfs op tot het eerste elftal van voetbalvereniging BEVO. “Hier heb ik een aantal jaar gekeept totdat ik een vervelende elleboogblessure opliep.” Keepen kon hij helaas niet meer, maar Staf ging niet bij de pakken neer zitten. Integendeel, hij richtte zich namelijk opnieuw op het voetballen en haalde zo uiteindelijk ook als middenvelder het eerste elftal in de derde klasse. Daarna heeft Staf nog flink wat jaren bij de senioren gevoetbald. “Ik was gewoon fit, dus ik kon nog prima mee tussen de jonge jongens.” Op zijn 62ste heeft Staf ook nog de Venloop gelopen, dus met de conditie zit het inderdaad wel goed. Inmiddels is hij wel gestopt met voetballen. “Op een gegeven moment is het goed en veteranenvoetbal zag ik niet zo zitten.” Wel blijft hij verbonden aan de club. “Ik heb zestien jaar in het hoofdbestuur gezeten en was meerdere jaren actief als jeugdsecretaris, jeugdleider en jeugdtrainer.” Inmiddels heeft Staf deze taken overdragen, maar is hij nog altijd erelid van de vereniging.
Met handen werken
Naast voetballen moest de jonge Staf natuurlijk ook naar school. Na de lagere school is hij naar de mavo gegaan, maar dat beviel niet helemaal. “Ik kreeg in de gaten dat ik niet op kantoor wilde zitten, maar juist met mijn handen wilde werken.” Staf is vervolgens van de mavo naar de lts gegaan en behaalde daar zonder moeite zijn diploma. “Daarna wilde ik eigenlijk naar de mts om verder te leren. Alleen waren mijn ouders vergeten om mij in te schrijven. Toen ben ik maar gaan werken”, vertelt Staf. Via zijn vader kwam hij terecht bij WP-Haton, een productiebedrijf voor bakkerijmachines. “Mijn broer werkte hier al en op mijn zestiende kon ik ook aan de slag.” Staf begon met een parttime dienstverband en volgde daarnaast nog twee dagen in de week een opleiding. Vanaf zijn achttiende werd hij vervolgens fulltime medewerker bij WP-Haton.
Trouwe assemblagemonteur
De keuze om te gaan werken heeft uiteindelijk goed uitgepakt, want na maar liefst vijftig jaar trouwe dienst, zwaait Staf nu af bij WP-Haton, waar hij altijd met heel veel plezier heeft gewerkt. “Vooral het hele product maken – van A tot Z – vond ik heel mooi. Het van niets, iets maken geeft heel veel voldoening”, vertelt Staf trots. Daarnaast was het volgens hem ook een erg gezellig bedrijf om te werken. “Anders houd je het geen vijftig jaar vol”, lacht hij. De waardering en het plezier komen niet alleen vanuit Staf, want ook WP-Haton was erg blij met de trouwe monteur. “Op mijn laatste werkdag ontving ik onder meer bloemen, champagne en een getuigschrift. Bovendien hadden ze mijn werkplaats volledig versierd met slingers.”
Gouden keeltje
Nu de dagen bij WP-Haton geteld zijn, hoeven we ons geen zorgen te maken over het zwarte gat waar Staf in zou kunnen vallen. Mountainbiken, fietsen en wandelen doet hij ontzettend graag. Daarnaast houdt Staf er ook nog een passie voor zingen op na. “Vroeger heb ik 25 jaar lang meegedaan met de liedjesavond en deze zelfs af en toe mogen winnen”, vertelt hij over zijn carnavalskrakers. Inmiddels zingt Staf niet meer met de carnaval, maar is hij sinds 1999 wel lid van de mannenzanggroep Bonapart.
“In 1999 viel er een kaartje door de brievenbus, waarop stond dat je je kon aanmelden als je het leuk vond om te zingen.” Staf hoefde niet lang te twijfelen, sloot zich aan en treedt nu nog altijd regelmatig op met de zanggroep. “Ieder jaar organiseren we onder andere een lenteconcert waar we verschillende koren uitnodigen hun talent te laten zien.” Bij koren denkt men misschien al snel aan klassieke muziek, maar daar wil Staf niets van weten. “Wij zingen voornamelijk vrolijke nummers, meezingers. In het Nederlands, Duits of Engels: we zijn van alle markten thuis.” Het zangtalent van Staf is niet onopgemerkt gebleven, want in 2020 mocht hij meezingen in het nummer ‘Maak same den daag’, wat het themalied was voor de wensactie ‘Maak ’t woar’, waarbij de voedselbank gesteund werd. “Samen met elf andere zangers en zangeressen uit de gemeente hebben wij dit nummer ingezongen voor Omroep P&M.”
Toneelstukjes
Zingen kon hij dus al, maar in 2009 bleek er ook een aardig acteur schuil te gaan in Staf. “Vanwege ons jubileum besloten we als Bonapart om een revue in het dorp te organiseren.”
Voor de hoofdrol kwam al snel kwam Stafs naam ter sprake en besloot hij de stoute schoenen aan te trekken. “Ik had zoiets nog nooit gedaan, maar het was ontzettend leuk om te doen en ook de reacties waren positief.” Hoewel de revue zijn eerste toneelstuk was, speelde hij wel al eens eerder een interessante rol. “In 1995 mocht ik de rol van bruidegom op me nemen met de boerenbruiloft tijdens carnaval. Dat was ook een geweldige ervaring.” Zeker het feestje dat erbij kwam kijken, was een groot succes. “Volgens mij was het erg gezellig. Er zijn in ieder geval 23 vaten bier doorheen gegaan”, vertelt hij lachend. Daarnaast deed Staf dus ook meermaals mee met de liedjesavond én liep hij vaker dan eens de optocht als ‘einzelgänger’. Inmiddels staat de carnaval op een wat lager pitje. “Het waren altijd hele leuke, maar ook lange dagen. Ik doe het nu wat rustiger aan.”
Familie
Tijdens de carnaval werd Staf in de onecht verbonden met een boerenbruid. Met zijn échte bruid, Jacqueline, is hij inmiddels veertig jaar gelukkig getrouwd. “Onze wegen kruisten voor het eerst in de bus. Ik ging wekelijks richting Den Helder voor militaire dienst en zij ging voor werk richting Venlo.” Niet veel later zagen ze elkaar steeds vaker door gedeelde vrienden.
“Twee van mijn vrienden waren de vriendjes van twee van Jacquelines vriendinnen. Zo kwamen we elkaar steeds vaker tegen.” Uiteindelijk sloeg de vonk over en stapten ze samen in het huwelijksbootje. Hun liefde werd bezegeld met drie kinderen: Inge (34), Liset (32) en Ivo (29). “Ze wonen alle drie op fietsafstand. Het is heel fijn om de kinderen zo nog makkelijk vaak te kunnen zien”, sluit Staf trots af.
Tekst en beeld: Casper Keijsers
