Louis is iemand die graag klaar staat voor anderen. Daarom verricht hij al meer dan veertig jaar vrijwilligerswerk. Naar eigen zeggen zit hij nooit stil en is hij altijd buiten bezig. Dat komt ook doordat hij jaren met planten heeft gewerkt. Nu hij met pensioen is, is hij nog regelmatig in de tuin te vinden. Maar ook tussen de appels. Deze week wordt Louis Jacobs (72) uit Panningen geplukt.
Louis is in september en oktober wekelijks te vinden tussen de appels bij fruitbedrijf Kessel. Samen met wat leeftijdsgenoten plukt hij de appels die naar handelaren, hun eigen winkel en rechtstreeks naar een instantie gaan. Dit jaar is het derde jaar op rij. Maar de geschiedenis tussen familie Kessels en Louis gaat al jaren terug. “Wij woonden langs hen. De familie runde vroeger een gemengd bedrijf met veeteelt en ik was meer daar dan thuis”, vertelt Louis lachend.
Plantenkwekerij
Omdat hij al op jonge leeftijd in de tuinbouw werkte, was de vervolgstap logischerwijs om de middelbare tuinbouwschool te gaan volgen. Zijn eerste baan vond hij bij een boomkweker, waar hij sierteeltproducten kweekte. Toen hij trouwde en twee kinderen kreeg, moesten er meer boterhammen worden verdiend en besloot Louis een andere baan te zoeken. “Ik kwam bij een kamerplantenkwekerij in Venlo terecht. Daar heb ik een prachtige tijd gehad, onder andere omdat ik de leiding kreeg over werknemers. Na er zestien jaar te hebben gewerkt, moest ik noodgedwongen een andere baan vinden, omdat de eigenaren ermee stopten.”
Bij de sociale werkplaats NLW bij de afdeling groen in Venray en daar had hij de leiding over de aanleg en onderhoud van de vele fiets- en wandelroutes in Noord- en Midden-Limburg die toen werden aangelegd. Het was aan Louis de taak om alle aanwijsborden te regelen die de routes met elkaar verbinden. Ook moest hij vaak ter plekke gaan kijken. “Dat was een mooie tijd. Omdat alles gemoderniseerd werd, was ik overbodig. Ik kwam bij NLW De Biesplanken in Horst terecht als meewerkend voorman en werd ingezet bij plantenkwekerijen. Ik ben tot mijn pensioen met planten bezig geweest.” Maar eigenlijk vormen tuinen en planten al zijn hele leven een rode draad. Want nu hij 72 jaar is, laat hij anderen niet in de steek en verzorgt hij de tuintjes van enkele ouderen. Ook zijn eigen tuin is prima in orde. “Ik moet wat te doen hebben en zolang mijn gezondheid het toelaat, ben ik graag in de tuin bezig.”
Penningmeester
Vrijwilligerswerk verricht Louis al zeker veertig jaar. Het begon allemaal bij de Jongeren Instuif Helden, een stichting die alcoholvrije avonden organiseerde voor de jeugd. Twintig jaar was Louis daar de penningmeester. Een rol die hij op meerdere plekken heeft vervuld. “Ik woon al 42 jaar in de wijk die nu De Riet heet. Vroeger werd die buurt Kepèls Grootveld genoemd en bestond er een buurtvereniging. We vierden samen Sinterklaas, Sint-Maarten en hielden vakantiebarbecues. De vereniging is helaas doodgebloed.”
Toch zit het in Louis’ karakter om anderen te helpen en zocht hij ander vrijwilligerswerk. “Ik was 58,5 jaar toen ik één dag minder kon gaan werken. Omdat thuis zitten niks voor mij is, besloot ik me aan te melden als vrijwilliger bij de zorggroep locatie Ruijstraat in Panningen, dat net geopend was. Met enkele vrijwilligers hebben we de binnentuin helemaal veranderd.” Toen hij met 65 en 9 maanden oud met pensioen ging, kwam daar nog het vrijwilligerswerk bij de dagbesteding op het Piushof bij. Samen met ouderen speelt hij spelletjes, fietst hij op de duofiets of maakt hij een wandeling. Sinds een jaar heeft hij ook de stichting Vrienden van het Zorgenkind nieuw leven ingeblazen. “Via een kameraad kwam ik in het bestuur van KansPlus, een stichting die zich inzette voor mensen met een verstandelijke of lichamelijke beperking. Voor deze stichting ben ik ook twaalf jaar penningmeester geweest. Op school was ik goed met cijfers, rekenen lag me wel. En omdat ik al enige ervaring had, gaat de rol als penningmeester steeds makkelijker.”
Ruim veertig jaar organiseerde de stichting jaarlijks een kamp bij de blokhut in Baarlo of Sevenum, waar de doelgroep een week lang plezier kon hebben. Omdat het steeds moeilijker werd om vrijwilligers te vinden, we niet meer konden voldoen aan de wensen van het hoofdkantoor en bestuursleden ermee stopten, is ook die stichting op een laag pitje komen te staan. “Op papier bestond de stichting Vrienden van een Zorgenkind al veertig jaar en daardoor hebben we met de bestuursleden die nog over waren, die stichting nieuw leven ingeblazen. Via subsidies kunnen we een familiedag organiseren met muziek. De ouderen vinden het geweldig en ik vind het fijn om wat voor hen te betekenen.”
Vakantie
Tussen het plukken van de appels en het vrijwilligerswerk door, vindt Louis ook tijd om samen met zijn vrouw op reis te gaan. Dat was in de coronaperiode wel anders. “Dat was voor ons een spannende periode, omdat er borstkanker bij mijn vrouw werd geconstateerd. Ze is drie keer geopereerd en inmiddels schoon verklaard. Het was een verschrikkelijke tijd, ik vond het moeilijk. Vlak daarna kreeg ze een heupprothese en daar is ze nog altijd van aan het herstellen. Het gaat langzaam, maar gelukkig wel beter dan eerst. Daarom zijn we ook samen op vakantie kunnen gaan. Dit doen we niet meer met de auto, zoals voorheen, maar met een georganiseerde busreis. Samen hebben we al veel gezien.”
