Op de plek waar Wilma opgroeide, heeft ze vier jaar geleden haar droom laten uitkomen. Op De Keup heeft ze namelijk haar eigen dagbesteding, genaamd Mientjeshof, gerealiseerd waar ze jongeren met een lichte verstandelijke beperking begeleidt en dieren verzorgt. Wilma staat niet graag op de voorgrond, maar voor deze keer maakt ze een uitzondering. Deze week wordt Wilma Hendriks (55) uit Egchel geplukt.
In haar vroege jeugd stond op De Keup een oude boerderij met twee grote lindebomen. Dit was het ouderlijk huis van Wilma’s vader, behorend tot de familie Vorstermans. In de woonkamer verkochten Wilma’s ouders hun geteelde groentes, in de schuur werden de aardappels gesorteerd en in de keuken werd prei schoongemaakt. Wilma groeide daar als enige dochter van Mientje en Jac op. Op 68-jarige leeftijd overleed haar vader en kwam haar moeder er alleen voor te staan. Mientje is inmiddels 94 jaar en nog altijd fit. “Zij woont nu in het centrum van Helden. Omdat ik enig kind ben, kon ik het perceel van haar overnemen. Vijf jaar geleden heb ik op deze plek, de plek waar mijn moeder heel wat werk heeft verzet, mijn jeugddroom kunnen verwezenlijken. Mientjeshof is naar mijn moeder vernoemd. Zij heeft de grond het meest bewerkt, vandaar de naam.”
Mientjeshof is een plek waar mens, dier en plant met elkaar samenkomen. Het is belangrijk voor Wilma om mensen te laten genieten van de schoonheid van de natuur, net zoals dat vroeger in het winkeltje aan huis het geval was. Wilma werd vroeger ook al omringd met dieren en die dierenliefde heeft ze nog steeds. Die liefde probeert ze door te geven aan de jongeren die bij haar dagelijks komen. In de tuin van Wilma lopen diverse dieren rond; zo kreeg ze onder andere ganzen van circus Freiwald, konijnen uit Amsterdam en een paard van iemand die haar niet meer kon onderhouden. “Tot de dood ons scheidt zijn we samen. Dat geldt voor mijn man, maar ook voor mijn dieren”, vertelt ze lachend.
De dieren zijn de basis voor de dagbesteding die ze biedt voor jongeren met een beperking. Wilma en de dieren geven hen structuur. “Op de dagen dat ze hier zijn, mogen zij de verantwoordelijkheid nemen voor de dieren. Dat wil zeggen dat ze de dieren mogen voeren, de hokken en stallen schoonmaken, op de paarden mogen rijden of hen knuffelen. We stellen de dag met en voor hen samen. Binnenkort gaan we bijvoorbeeld naar de paardenmarkt in Lottum en de kerstmarkt in Haelen. Als het regent, gaan we binnen knutselen. Het knutselwerk verkopen we uiteindelijk in het winkeltje, dat naast de minibieb is te vinden. Soms hebben we samen fantastische dagen en soms ben je in de avond heel erg moe. Dat hoort erbij.”
Daar kwam Wilma achter toen ze op haar 40e een carrièreswitch maakte. Wilma gooide toen het roer om en besloot te solliciteren bij Daelzicht na een carrière bij de bloemenzaak en hovenier. Bij Daelzicht belandde ze in de keuken. “Allereerst om te kijken of werken in de zorg bij me zou passen. Ik heb zelf veel meegemaakt in mijn omgeving, onder andere het overlijden van mijn beste vriendin, waardoor ik me afvroeg of ik misschien te emotioneel betrokken zou worden bij cliënten. Mijn collega’s gaven al snel aan dat werken met jongeren met een handicap mij wel zou liggen”, legt Wilma uit. “Ik heb daarna de opleidingen medewerker maatschappelijke zorg, verzorgende IG, en hbo sociale psychologie gevolgd. Als ik iets doe, dan doe ik het goed.” Bij Daelzicht deed ze ruime ervaring op met autisme, dementie en onverstaanbaar gedrag. “Ik heb er een fantastische tijd gehad. Daar kwam ik erachter dat ik van samba hou, er moet reuring zijn op mijn werk.”
De slaapdiensten braken Wilma echter op en ze koos ervoor om bij Elivagar in Roggel te starten als begeleider. Het was een jongen die niet kon praten, die Wilma over de streep trok om vier jaar geleden voor haarzelf te beginnen. “Hij heeft me het vertrouwen gegeven dat ik meer kon. Daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor. Ik heb hem dat proberen duidelijk te maken, maar of hij het begreep is de vraag. Hij voelde wel al langer aan mij dat ik langzaamaan aan het afbouwen was. Mensen vinden mij vaak te direct, maar met deze jongen kon ik echt een band opbouwen. Hij kon mijn mimiek lezen, dat was fantastisch. “
Wilma’s grootste steun en toeverlaat is haar man. Bij de start van Mientjeshof stond hij klaar om mee te helpen, ondanks dat het Wilma’s droom was. “We zijn eerst gestart met een terras en daar heeft manlief mij enorm mee geholpen. Omdat ik Mientjeshof met mijn werk combineerde waren we op zaterdag geopend voor de geïnteresseerden. Langzaamaan hebben we de dagen uitgebreid en ben ik minder gaan werken. Sinds kort heb ik besloten volledig te stoppen bij Elivagar en me volledig te focussen op Mientjeshof. Mijn man helpt nog steeds elke zaterdag, hij staat altijd voor me klaar.”
Ook Wilma’s dochter, die werkzaam is als gedragswetenschapper, wordt af en toe betrokken bij de dagbesteding. Wilma’s zoon is accountant en houdt zich nog een beetje afhoudend van Mientjeshof. “Maar als hij de opleiding heeft afgerond kan hij me goed helpen met de financiën. Dat vind ik verschrikkelijk om te doen. Zo is ook het plaatje binnen ons gezin compleet”, lacht Wilma. “Maar ik wil de vier vrijwilligers en de stagiaire ook niet vergeten. Het is fijn om van anderen te leren. We moeten het samen doen, dat is ook het motto van Mientjeshof. Rijk word ik niet van dit werk, maar wel rijk in ervaringen.”
Tekst: Jeanine Hendriks
