Tapas terror
Afgelopen week was het weer eens tijd voor een gezellig dagje weg. U kent het wel, een beetje slenteren door de stad, foto’s maken van plekken waar je in je eigen dorp al honderden keren langsgelopen bent én, zoals het echte katholieken betaamt, mag een bezoekje aan de plaatselijke kerk niet ontbreken. Maar als de dag op z’n einde loopt, beginnen de buikjes wel te knorren.
Hoppend van restaurant naar restaurant scannen we de menukaarten die buiten als ware paradepaardjes staan opgesteld op lessenaars. Uiteindelijk valt de keuze toch weer waar deze eigenlijk altijd op valt, tapas. Voor de á la carte eters onder ons, tapas is een uit Spanje afkomstige manier van dineren, wat letterlijk ‘hapjes’ betekent. Elke ronde bestel je maximaal twee kleine gerechtjes en vervolgens kun je zoveel rondes bestellen als je zelf wilt. Oftewel, een all-you-can-eat-restaurant, maar dan wél met enige vorm van cachet. Al is dat ‘all you can eat’ niet helemaal de juiste benaming. Beter zou zijn ‘all you can eat totdat de kitchen sluit’. Mede hierdoor zijn er tijdens een avondje tapas drie fases te onderscheiden.
De eerste fase is de stressfase, waarbij de gerechtjes niet snel genoeg komen. Kijkend op je horloge bereken je hoeveel rondes je nog ‘maar’ kunt bestellen als het op dit 'mañana mañana tempo' doorgaat. De volgende ronde moet alweer doorgegeven zijn, nog voordat de huidige ronde de slokdarm gepasseerd is. Tijd is eten. Dan komt de hoogmoedfase. Deze fase is te herkennen aan tafelgenoten die verzadigd beginnen te raken.
Zij hebben voldoende aan één gerechtje per ronde, wat betekent dat jij hun tweede gerechtje soldaat mag maken. In plaats van twee gerechtjes per ronde, ga je ineens naar drie, vier, vijf.
Tenslotte is daar de derde fase, de valfase. De ogen blijken altijd weer groter dan de mond. Zuchtend en puffend ‘geniet’ je nog van de verschillende toetjes. Met een buik die niet zou misstaan tijdens de zwangerschapsgymnastiek waggel je naar buiten. En de keuken? Die is nog meer dan een uur open.
Casper Keijsers