Mieke Abarquez-Heynen uit Helden

28 mei 2023, 11:57 Uit
Afbeelding

Niet iedereen die in Peel en Maas opgroeit, blijft er ook wonen. HALLO Peel en Maas spreekt in de serie Uit… Peel en Maas met oud-inwoners die hun dromen hebben gevolgd en buiten de gemeentegrenzen terecht zijn gekomen. Mieke Abarquez-Heynen groeide op in Helden, woonde enige tijd op de Filipijnen, maar verliet het eiland om een leven op te bouwen op Fuerteventura.

Wie Mieke zes jaar geleden kende, had nooit gedacht dat ze haar geluk zou vinden in het buitenland. Tot haar 27e hield ze van vastigheid en het leven in Limburg. De jaren daarna werden echter het tegenovergestelde. 

De eerste verhuizing vond plaats op haar 21e, toen ze Helden verliet om met haar vriend samen te gaan wonen in Venlo. “Mijn ouders hadden een boerenbedrijf in Helden, waardoor ik als kind veel buiten te vinden was. In Helden heb ik een leuke jeugd gehad, maar als puber zei ik eigenlijk altijd al dat ik in de stad wilde wonen. Met mijn vriend kocht ik een huis in Venlo en daar hebben we samen zes jaar gewoond. Met hem ging ik elk jaar drie weken op reis naar een ver land. We hebben onder andere Thailand, Indonesië en Cuba gezien.”

Op haar 27e gooide Mieke echter het roer om. Ze verbrak haar vaste relatie en wilde weer alleen zijn. “We hadden eigenlijk alles: van een goede baan tot een fijne relatie, maar ik was nieuwsgierig naar hoe het was om alleen te zijn. Wat is er eigenlijk nog meer? De keuze maken om uit elkaar te gaan, was niet makkelijk.”

Mieke pakte haar spullen en vertrok voor drie weken naar Sri Lanka en dat beviel haar goed. “Dat was heel tof. Daar kwam ik op de gedachte om misschien voor een lange tijd weg te gaan.” Uiteindelijk werd die droom werkelijkheid en nam ze het vliegtuig naar Thailand, waar ze tien jaar eerder voor het eerst op reis ging. Dit keer reisde ze er in haar eentje naar toe.

Haren knippen deed ik voor de lol, de ervaringen en om mensen te leren kennen

“Ik was tien jaar later nieuwsgierig naar hoe Thailand er uitzag. Uiteindelijk heb ik tien maanden door zuidoost Azië gereisd en besloot ik naar Australië te gaan. Daar had ik één jaar een Working Holiday visa. Toen ik nog in Limburg woonde, werkte ik in Horst bij een kapperszaak. Mensen die aan het reizen zijn, hebben ook een knipbeurt nodig. Ik noemde me daarom in het buitenland de nomadhairdresser. Voordat ik op reis ging had ik genoeg gespaard, waardoor ik niet perse hoefde te werken. Haren knippen deed ik voor de lol, de ervaringen en om mensen te leren kennen. Het was supertof toen ik in een barbershop en boetieksalon aan de slag kon in Australië.”

Dat Mieke niet meer in Nederland wilde wonen, werd al snel voor haar duidelijk. Ze plakte er na een jaar Australië nog een reis naar Indonesië en de Filipijnen aan, om vrienden te bezoeken. Die reis werd echter langer dan verwacht. De coronapandemie sloeg toe, maar Mieke liep ook de liefde van haar leven tegen het lijf. “Door de lockdown kon ik niet weg uit de Filipijnen, maar ik zat daar prima. Waarom terug naar Nederland gaan als het klimaat op de Filipijnen beter is en je omringd bent met vrienden?”

Via die vrienden leerde ze haar huidige partner Gus kennen. Hij gaf als muzikant een optreden in een café waar Mieke op dat moment aanwezig was. Toen het stel samenkwam, besloot het al snel om samen naar een huis te kijken. “Je moet de huizen daar niet vergelijken met die uit Nederland. Alles wordt van hout gemaakt en de afwerking is slecht. Omgerekend konden we voor 100 euro per maand een huis huren. Vanwege de pandemie waren de woningen een stuk goedkoper, omdat het eiland volledig afgesloten was van toeristen.”

Omdat Mieke haar beroep niet kon uitoefenen, besloot ze een baan aan te nemen bij een callcenter. “Het leven daar kost minder en je hebt minder nodig. Ondanks de lockdown zat ik goed op de Filipijnen, we waren altijd buiten en de zon scheen. Het duurde ook een hele tijd voordat de eerste besmetting ons eiland bereikte. Juist omdat de inwoners van het eiland hun inkomsten haalden uit toerisme, gingen ze terug naar de basis omdat ze weinig geld hadden. We leidden daar een supersimpel leven, maar de mensen waren tevreden met weinig, hielpen elkaar, deelden alles en waren supergastvrij. Ik knipte de haren van mensen in ruil voor eten voor ons en onze vrienden. Het was mooi om te zien hoe sterk de community daar was.”

In september 2021 verliet Mieke vanwege gezondheidsredenen het land en keerde ze terug naar Nederland. Haar vriend kwam niet veel later haar achterna. “Gus was nooit buiten de Filipijnen geweest, maar ik wilde heel graag dat hij naar Nederland kwam om mijn familie te ontmoeten. De bedoeling was dat hij drie maanden in Nederland zou verblijven om daarna terug te vliegen om met zijn band nog enkele maanden te spelen. Ik wilde graag een toekomst opbouwen in Europa, omdat daar de gezondheidszorg beter is geregeld. Gelukkig is Gus heel makkelijk.”

Gus keerde echter niet terug, omdat zijn woonplaats getroffen werd door een supertyfoon. De huizen van familie en vrienden waren totaal verwoest. “Het duurde een paar dagen voordat we een teken van leven hoorden. Het was geen optie om terug te gaan, het beste wat we konden doen was samen met lieve mensen in Nederland geld inzamelen voor de wederopbouw. Dat onze vrienden en familie niks meer hadden, raakte me heel erg. Dat komt heel dichtbij”, vertelt Mieke geëmotioneerd.

Des te mooier vindt ze het dat ze een bijdrage kon leveren om de huizen opnieuw op te bouwen. “Uiteindelijk is het eiland best snel opgebouwd. Mensen kregen hulp van alle kanten. Ook het toerisme is weer terug, zelfs nog beter dan voor corona. Ik kijk er naar uit om volgend jaar terug te gaan om een maand familie en vrienden te bezoeken.”

Het was een collega van de barbershop in Australië die Mieke op het idee bracht om een toekomst op te bouwen op Fuerteventura. “Ik was nog nooit op de Canarische eilanden geweest, maar de foto’s en filmpjes van hem zagen er goed uit. Hij ging daar een eigen shop beginnen en dat hield ik in mijn achterhoofd. Ook Gus stond ervoor open.”

Verhuizen leek in theorie makkelijker dan het daadwerkelijk zou zijn. Het was volgens Mieke heel stressvol om een visum voor Gus te regelen, omdat het stel de taal niet sprak en het systeem niet kende. “Het lukte niet om binnen de aangegeven tijd een visum voor Gus te regelen, waardoor hij drie maanden terug naar de Filipijnen moest gaan. Daar heeft hij met de band een nieuw album kunnen maken en afscheid genomen van familie en vrienden, terwijl ik in Spanje mezelf inschreef, een appartement regelde en werk kreeg bij de barbershop van die vriend. Het was een pittige tijd, omdat we net waren getrouwd in Nederland. We misten elkaar enorm, maar op dat moment was het de beste keuze.”

Inmiddels is het visum geregeld, heeft Gus werk gevonden in de muziek en voelt het stel zich thuis op het eiland. Dat gevoel heeft volgens Mieke wel moeten groeien. “Ik mis het groen. Om het netjes te zeggen ga je hier terug in de tijd op een goede manier. Af en toe is het wel vervelend als je dingen geregeld wilt hebben.” Toch geniet Mieke ook enorm van de verhuizing. Op het Spaanse eiland is ze veel buiten te vinden. “Er heerst hier een surf- en kitesurfcultuur. Dat is precies wat we zochten. In werkelijkheid surfen we niet zoveel als we zouden willen. In onze vrije tijd gaan we graag surfen, kamperen en vissen. We houden ervan lekker buiten te zijn, van de natuur te genieten en een simpel leven te leiden. Ik voel me hier thuis en zie hier een toekomst. Je weet nooit wat de toekomst ons brengt. Dat we naar Nederland verhuizen is een kleine kans, maar zeg nooit nooit.”

Als Mieke terugkijkt op de afgelopen jaren, begint ze te lachen. “Als je me zes jaar geleden had gevraagd hoe mijn leven er nu uit zou zien, had ik dit nooit kunnen zeggen. Het wonen, werken en reizen in het buitenland heeft me veranderd. Ik heb veel overgenomen van andere mensen en culturen en je groeit daardoor als mens. Als je ervoor openstaat neem je dat over. Ik heb ook echt de tijd genomen om na te denken over wat ik wil in het leven en wat ik belangrijk vind. Ik zou niet willen dat mijn leven anders was gelopen.”

Tekst: Jeanine Hendriks