Een avontuur om nooit te vergeten en dat niet in woorden is te vatten. Zo noemen Geert-Jan Nijssen, Marini Wijlaars en Rik Martens de reis die ze samen op de motor maakten. Ze reden 125 dagen om hun einddoel Tokio te behalen. De weg ernaartoe was soms pittig, maar volgens de mannen wel echt aan te raden en zeer de moeite waard.
125 dagen, dus ook 125 verhalen. Want elke dag is anders en een verhaal waard. Een hoogtepunt opnoemen is dan ook lastig volgens de heren. “Elke dag was mooi”, geeft Geert-Jan aan. Het is volgens de heren niet uit te leggen hoe het voelt om van Meijel naar Tokio te rijden en bij mensen thuis te slapen of zelfs drie dagen in niemandsland te rijden. “Je moet het zelf meemaken. Als je verdwaalt, dan kom je nog eens ergens. Het was bijvoorbeeld heel indrukwekkend om de spionagetunnels tussen Zuid-Korea en Noord-Korea te bekijken. Maar ook bezoeken zoals die aan Hiroshima en Grozny waren heel speciaal. Elke dag maak je wat moois mee”, zegt Rik.
Op 30 april namen de heren bij Café de Vangrail in Meijel afscheid en startten ze de reis naar Tokio. Geert-Jan, Marini en Rik wilden al jaren naar het oosten richting China op vakantie. Dit omdat ze heel Europa al hadden bezocht. Al meer dan dertig jaar reden de heren Harley-Davidson. Het was dan ook zelfsprekend dat de reis naar Tokio per motor zou worden afgelegd. Daar ging wel drie jaar van voorbereiding aan vooraf. En dankzij die voorbereiding is de reis super verlopen. “Voordat we vertrokken, hebben we diverse motoren getest. Ons doel was om in Tokio te geraken, maar niet via de gemakkelijkste weg. De asfaltwegen wilden we vermijden en onze grenzen verleggen. De Yamaha Tenere Rally is de beste off-road motor en die hebben we dan ook gekozen. We zijn technisch aangelegd, dus het onderhoud konden we zelf verrichten.”
Zegening
Tijdens de reis is van iedere motor drie keer een band verwisseld. Het was een uitdaging om op tijd nieuwe banden te regelen, maar vanwege goede voorbereiding kwamen de banden op het juiste moment bij de dealers in grote steden aan. “Toen we bij onze verblijfplek in Mongolië vertrokken, werden we gezegend door de lokale inwoners in traditionele kleding. 3 kilometer verderop ging bij één van de motors de uitlaat eraf. Die zegening heeft dus geen geluk gebracht”, vertelt Geert-Jan lachend.
Behalve lekke banden, hebben de heren geen pech gehad. Alle mensen die ze tegenkwamen waren vriendelijk en behulpzaam. “We hebben ons geen enkel moment ongemakkelijk gevoeld. Hoe eenvoudiger de mensen leefden, hoe gastvrijer ze waren. We zijn overal goed ontvangen. Door met handen en voeten en een vertaalapp te werken, hebben we geen honger of dorst hoeven te lijden. Omdat in de meeste landen die we aandeden de mensen moslim waren, gingen soms de vrouwen uit huis, zodat wij er konden slapen. De slaapplekken waren heel divers: van een plank tot aan bij wijze van spreken een viersterrenhotel”, grapt Rik.
Verbannen
Bij de voorbereiding hoorden ook het halen van alle benodigde vaccinaties, visums, carnet de passage en een EHBO- en reanimatiecursus. Bij het vertrek uit Turkmenistan was er nog een discussie met de douane. “Volgens de douanier ontbrak er een stempel en moesten we om die reden het land worden uitgezet. Het is op Noord-Korea na het meest gesloten land op de wereld. We kregen de keuze om geld te betalen of voor drie jaar uit het land te worden verbannen. We kozen voor het laatste.” Ook bij de grens van Rusland moesten de heren enkele uren wachten om het land in te rijden. “Bij de grenzen buiten Europa moesten we steeds elke motor invoeren c.q. uitvoeren en dat was soms een kwestie van veel geduld hebben. Dat betekende dan enkele uren of soms een dag wachten tot we weer verder konden. We hebben nooit getwijfeld dat het niet zou lukken.”
Niemandsland
Volgens Rik waren sommige dagen tijdens de rit wel intensief. Dit vanwege de extreme hitte. Rik: “Het waren pittige dagen. We hebben in totaal maar tien dagen regen gehad. We zijn door landen gereden die voor 70 procent uit woestijn bestonden en de hitte dus goed was te voelen. Drie dagen hebben we geen enkele man gezien. Maar we waren op alles voorbereid: we hebben geleefd op wat koekjes, water en eieren”, vertelt hij lachend. In geval van nood konden de heren altijd hulp inschakelen. “Via een satelliet zouden we om hulp kunnen vragen. Dat is gelukkig niet nodig geweest, maar een ongeluk zit in een klein hoekje. Vandaar dat we er wel op voorbereid waren.”
Deze week arriveren de motoren weer in Nederland. Wat er met de voertuigen gaat gebeuren is nog niet duidelijk. Worden ze weer gestart voor een nieuwe reis of genieten de heren nog eerst na van hun tour? “We hebben erover nagedacht om op zoek te gaan naar een tocht aan de andere kant van de wereld, maar we zijn nu door pure landen gereden waar nog geen asfaltwegen te vinden zijn. Dat is in Amerika bijvoorbeeld al anders. We hebben vooral iedere dag ontzettend genoten van steeds een nieuwe route door een voor ons onbekend land of gebied. De vergezichten waren soms echt onvoorstelbaar mooi en we reden dag na dag door bergen, steppes, woestijnen, rivieren en onverharde bergpassen.”
De gehele reis van de heren is te volgen via Polarsteps en Instagram onder de naam Motokyo.
Tekst: Jeanine Hendriks
