Het is inmiddels één jaar geleden dat Larysa Voloshyna samen met haar twee dochters haar geboorteland Oekraïne ontvluchtte. Ze vonden hun rust in Grashoek. In het jaar dat ze voet op Limburgse grond zetten, is er veel veranderd. Larysa spreekt inmiddels goed Engels, de kinderen een woordje Nederlands en het gezin heeft haar draai gevonden in Grashoek.
Nederlands spreken is voor Larysa nog moeilijk. De twee dochters daarentegen krijgen op school veel Nederlandse woorden geleerd. Larysa spreekt inmiddels weg goed Engels. Dat is niet het enige dat in het leven van de Oekraïense is veranderd. Larysa heeft inmiddels een baan. “Ik werk sinds september 40 uur per week bij Schenker als orderpicker en ik heb het daar erg naar mijn zin. In Oekraïne heb ik de opleiding tot dirigent afgerond en daarna gitaarlessen gegeven aan kinderen. Het bespelen van een gitaar heb ik mezelf aangeleerd. Later ben ik als kok gaan werken in een restaurant. Dat is totaal anders dan het werk dat ik nu doe, maar ik vind het leuk. Ik zou geen andere baan willen. Ook met de collega’s kan ik het goed vinden. Een collega uit Moldavië probeert zelfs Oekraïens te spreken.”
Elke ochtend gaat om 04.30 uur de wekker. Het is dan ook geen verrassing dat Larysa in de avond moe is. “Mijn dochters moeten zelf in de ochtend opstaan en zich klaarmaken om naar school te gaan. Als ik pauze heb, bel ik om 07.00 uur of ze wakker zijn. Soms liggen ze nog te slapen”, vertelt ze lachend. “Gelukkig krijg ik hulp van de twee zussen die vanaf het begin ook in hetzelfde huis wonen. Met hen heb ik nog steeds goed contact. De kinderen spelen ook samen.”
Dat Larysa samen met haar dochters in Grashoek mag wonen, vindt ze heel fijn. Ze spreekt dan ook haar dankbaarheid uit voor de mensen die haar met alles hebben geholpen. Ook dochter Sophia is blij. “Ik wil dankjewel zeggen tegen de kinderen uit mijn klas. Zij helpen mij met alles.” Dat Sophia een viool kreeg, nadat ze in de krant een oproep deed, maakt Larysa gelukkig. “Ik wil Frits van den Munckhof daarvoor bedanken”, zegt ze met een glimlach.
Veiligheid
Hoe de toekomst voor de drie dames eruit komt te zien, is nog steeds onzeker. Aan de ene kant hoopt Larysa ooit weer terug te kunnen keren naar haar geboorteland, aan de andere kant voelt ze zich goed in Nederland. “Ik vind het een hele moeilijke beslissing. Ik kan nog niet zeggen hoe de toekomst eruit komt te zien. Het is in Oekraïne nog steeds niet veilig, we zien nog steeds op televisie dat er rakketten worden afgevuurd. We hebben de mogelijkheid gekregen om hier nog een jaar te verblijven. Dat is ook beter voor de kinderen. We hebben het goed in Nederland.”
Familie
Larysa’s familie woont wel nog steeds in Oekraïne. Voor hen wordt mogelijk een plek in Polen gevonden, Larysa weet echter nog niet zeker of haar ouders daar gebruik van maken. “Mijn vader is 90 jaar en wil niet alles achterlaten.” Ondanks dat het voor Larysa en haar dochters moeilijk was om het geboorteland te verlaten, maakt ze er in Grashoek het beste van.
Ze zijn inmiddels al gewend aan het Nederlandse eten. “We hebben bitterballen geproefd. Mijn dochters vinden kipvingers en kaaskroketten lekker”, vertelt Larysa lachend.
Rijles
Na achttien jaar heeft ze ook besloten om de fiets in te ruilen voor een auto. Ze volgt momenteel rijlessen. “Mijn rijbewijs was ook verlopen. Nu probeer ik opnieuw te leren autorijden.” Haar vrije uren in de week krijgt ze daardoor makkelijk gevuld. Zo breit ze onder andere nog sokken, die ze cadeau geeft aan anderen en hoopt ze in de zomer weer in de tuin te kunnen werken. “Eigenlijk heb ik te weinig tijd. Ik moet koken, opruimen en het huis moet ook gepoetst worden”, vertelt ze lachend.
