De 27-jarige Robin heeft een sterke binding met het dorp Baarlo. Ze is lid van de volleybalclub, Jong Nederland en het boerenbruiloftcommissie. Ze geeft ook om de rest van Limburg. Door haar werk voor het Limburgs Landschap ziet ze alle pareltjes van de provincie. Deze week wordt Robin Coenen - Joosten geplukt.
Robin groeide samen met haar ouders en broertjes op in de buitenwijk van Baarlo in het groen. De kinderen hadden de vrijheid en ruimte om buiten te ravotten. Nog altijd wonen haar ouders op die plek. Binnenkort met Robin en haar man Chris erbij. “We hebben het huis van pap en mam gekocht en zij komen in een pre-mantelzorgwoning in de tuin wonen. Het perceel is groot genoeg, we zullen weinig last van elkaar hebben en toch dicht bij elkaar in de buurt zijn. Dat mijn ouders weten dat er altijd iemand naar hen omkijkt, geeft ze een gevoel van rust. En wij zagen het huis als ons droomhuis. Mijn broertje heeft het huis van Chris en mij gekocht, dus iedereen is happy.”
Dat Robin graag buiten is, is ook handig voor haar werk. Ze werkt al enkele jaren voor Het Limburgs Landschap, dat zo’n 9.000 hectare natuur in Limburg in beheer heeft, inclusief de bijbehorende monumenten. Haar werk heeft Robin ook bewust gemaakt van de mooie omgeving waarin ze leeft. “Dat mogen we meer waarderen. We vinden het vaak vanzelfsprekend, maar dat is niet het geval. Het is belangrijk dat we die unieke Limburgse natuur en monumenten ook behouden.” Doordat ze de communicatie van Het Limburgs Landschap verzorgt, leert ze veel over de natuur in Limburg. Zo zijn er volgens Robin heel wat parels te vinden. “Ik heb laatst met een collega door de Tuspeel gelopen, een hoogveengebied. Het voelde heel apart om hier overheen te lopen, als een soort kussen. Ook de natuur in Zuid-Limburg is natuurlijk prachtig. En wat dichter bij huis vind ik Kaldenbroek in Lottum mooi. Daar staat een prachtig oud gebouw dat stamt uit de 16e eeuw en op de hooilanden daar omheen groeien ontzettend veel orchideeën, een oase van rust. Ik voel me een Limburger in hart en nieren.”
Dat Robin in haar werkcarrière met taal bezig zou zijn, stond vroeger al buiten kijf. “Ik heb taal altijd leuk gevonden, maar ik twijfelde na de middelbare school ook om docente geschiedenis of Nederlands te worden. Maar Nederlands is voor leerlingen een verplicht vak en de helft maakt hun huiswerk niet. Ik twijfelde of ik daarmee kon omgaan”, zegt Robin lachend. Ze besloot communicatie- en informatiewetenschappen te gaan studeren in Tilburg en woonde daar 2,5 jaar op kamers. Haar minor volgde ze in Noorwegen, een droom die uitkwam. “Mijn opleiding was vooral theoretisch. Om toch ervaring op te doen met het bedrijfsleven, deed ik een minor internationale- en bedrijfscommunicatie. Ik wilde graag een keer naar het buitenland en daarom koos ik ervoor naar de Norwegian Business School in Oslo te gaan.”
Dat was volgens Robin een mooi halfjaar, waarin ze veel leerde, maar ook wat van het land zag. “Ik heb het noorderlicht gezien, wat heel erg bijzonder was. Ik heb me aangesloten bij een Facebookgroep met andere studenten die nieuw waren in de stad en die samen dingen wilden ondernemen. Samen met gelijkgestemden ben ik bijvoorbeeld weekendjes weggegaan. Dat was wel spannend omdat ik deze mensen in het begin nog niet kende, maar uiteindelijk pakte het goed uit en heb ik er mooie vriendschappen aan over gehouden. Iedereen heeft hetzelfde doel: een leuke tijd maken van je studie in het buitenland.”
Het enige nadeel van in het buitenland studeren, was het verlaten van haar vriend. Destijds had het stel net een half jaar een relatie. “Het afscheid vond ik verschrikkelijk. Toen ik weer thuis woonde, hebben Chris en ik samen nog een keer Oslo bezocht. Dat was ook speciaal.” Reizen heeft het stel momenteel op een laag pitje gezet. “Ik zou eigenlijk met oma naar Aruba gaan maar vanwege corona is dat toen niet doorgegaan. Ook zouden Chris en ik zijn zus en haar vriend in Australië opzoeken tijdens hun wereldreis, maar dit was ook niet mogelijk door de pandemie. We baalden daar toen enorm van. Vlak daarna zijn we het traject ingegaan met ons huis, het geld kunnen we nu goed gebruiken voor de verhuizing.”
Robin ziet haar toekomst dus rooskleurig in. In Baarlo heeft ze alles wat haar hartje begeert. “Mijn vriendinnen, waarvan ik er veel al ken vanaf de basisschool, wonen bijna allemaal in het dorp. Daar ben ik heel blij mee, we kunnen vaak samen dingen ondernemen. We zijn samen opgegroeid en hebben verschillende fases in het leven samen meegemaakt. Dat ik naar hen toe kan met de fiets, vind ik veel waard. Dat mijn oma en Chris’ oma in Baarlo wonen, is ook heel fijn. Elk jaar gaan we met kerst naar een kerstmarkt. De twee oma’s kunnen het ook heel goed met elkaar vinden en hebben dezelfde drang naar zelfstandigheid. Elke week brengen we een bezoekje aan hen.”
Niet alleen haar familie en vrienden zijn in Baarlo te vinden, ook haar hobby’s. Al bijna twintig jaar is ze lid van de volleybalvereniging en Jong Nederland. Nadat ze in 2018 boerenbruid is geweest, heeft ze zich aangesloten bij de boerenbruiloftcommissie omdat het zo’n leuke ervaring was. “In 2023 was ik ceremoniemeester bij de boerenbruiloft van Jong Nederland. We hebben met de leiding bijvoorbeeld zelf de kleding gemaakt en volledig uitgepakt, maar je kan het zo gek maken als je wilt. Zelf heb ik hele leuke herinneringen aan die tijd, het was fantastisch. Ik heb op de laatste dag mensen zien huilen, waarvan ik het nooit had verwacht. Ik vind dat deze traditie in stand moet worden gehouden.”
Tot op heden is echter geen stel of vereniging gevonden die het volgende seizoen de bruiloft wil organiseren. “Als we niemand kunnen vinden, moeten we de traditie helaas stoppen. We hopen dus dat iemand zich nog meldt.”
